Terug op de mat
Gisteren stonden er twee bijzondere judoka’s op de mat. Beide kende ik van vroeger. Beide waren jarenlang uit beeld. En beide kwamen terug, niet omdat ze moesten, maar omdat ze het wilden.
De eerste was Lukacs. Tien jaar geleden gaf ik hem als kind les in Zevenaar en Lobith. Hij trainde ongeveer een jaar, tot ik destijds stopte met lesgeven in die regio. Daarna verloor ik hem uit het oog. Maar blijkbaar had judo hem geraakt. Onlangs kwam hij online een bericht van mij tegen. Iets in dat bericht maakte iets in hem los. De sfeer, de herinnering aan de mat, het gevoel van toen. Gisteren volgde hij als jongvolwassene opnieuw een training. De hele les had hij een lach op zijn gezicht. En vandaag stuurde hij dat hij het “ontzettend leuk had gehad.”
De tweede was Sharif. In 2017 hoorde hij bij de eerste lichting judoka’s van JINDO. Hij trainde destijds bijna twee jaar, maar moest stoppen om persoonlijke redenen. Ook hij was jarenlang uit beeld. Tot gisteren. Op 64-jarige leeftijd draaide hij zijn eerste les weer mee. Spierpijn? Ja. Maar zijn hart zat vol. Voor de les afgelopen was, had hij zich alweer voor een half jaar ingeschreven.
Wat me hierin raakt is niet alleen dat ze terugkeerden. Maar waarom ze terugkeerden.
De eerste training van terugkerende judoka’s is altijd bijzonder. Het plezier straalt er vanaf. Alsof ze weer thuiskomen. Ze willen overal hard in mee. Alsof de tijd niet voorbij is gegaan. En meestal moet ik ze dan zelfs even afremmen, om ze te beschermen tegen hun enthousiasme.
Inmiddels bestaat JINDO bijna acht jaar. In die tijd zijn er 601 leden ingeschreven geweest, waarvan er op dit moment 250 actief zijn. De laatste drie jaar hebben we geen enkel kwartaal zonder groei gekend. Die cijfers zijn mooi, maar ze zeggen vooral iets over wat je probeert te bouwen: stabiliteit, kwaliteit en verbondenheid. Niet iedereen blijft altijd, maar wie terugkomt bewijst dat het contact dat er wás, nog steeds waardevol is.
Elke opzegging doet iets met je. Ik probeer altijd het gesprek aan te gaan. Vaak begrijp ik het goed. Gezinsdrukte. Verhuizing. Andere prioriteiten. Maar eerlijk is eerlijk: ik vind het jammer om iemand te verliezen. Je werkt met mensen. Je helpt ze vormen. Je creëert iets samen. En hoe je dan uit elkaar gaat, maakt het verschil. Niet om te voorkomen dat ze weggaan, maar om ruimte te houden dat ze ooit nog terug durven komen.
Zoals Jigoro Kano ooit zei: “The purpose of the study of judo is to perfect yourself and to contribute to society.”
Soms is het bijdragen aan die samenleving klein. Eén training, één gesprek, één herinnering. En soms komt iemand jaren later ineens terug. Met een glimlach. Met spierpijn. Met een verhaal dat nooit helemaal af was.
Bij JINDO investeren we in die verhalen. Niet in ledenaantallen. In mensen.
En of iemand nu komt, blijft of ooit terugkeert – we zorgen dat de deur altijd openstaat.
Wil jij ook (weer) beginnen met judo? Neem gerust contact op voor een proefles.
Foto: Lukacs en meester Thijs 10 jaar geleden.
